Τα κορίτσια από τις χειροτεχνίες.

   Το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου εποχή. Μου άρεσε μόνο αν βρισκόμουν μακριά από την πόλη. Βέβαια ένας λόγος παραπάνω για να μην μου αρέσει είναι ότι τον Αὐγουστο είναι και τα γενέθλιά μου. Δυστυχώς εκείνες τις μέρες λόγω του ότι όλοι λείπουν κανείς δεν τα θυμάται.

    Φέτος λοιπόν τα ᾽χα ξεχάσει παντελώς με τόσο τρέξιμο (ξέχασα να σας πω ότι βρήκα δουλειά ω ναι ο Δίας που έλεγε και το ζώδιό μου βοήθησε φέτος) και τόσες εξελίξεις ( ναι γιατί αν δεν είχα εξελίξεις τι θα ᾽χαμε να λέγαμε τον χειμώνα που έρχεται) . Καινούργια αρχή παντού, η φίλη Εύη ξέρει και ίσως γελάει τώρα αν το διαβάζει.

   Την προηγούμενη μέρα των γενεθλίων δεν είχε λεωφορεία, ο αγαπημένος ΟΑΣΘ το ᾽κάνε πάλι το θαύμα του βοήθειά μας. Πήρα το ποδήλατο για να κατέβω στο κέντρο και ω του θαύματος (ο Διάς που λέγαμε πριν με τα δώρα του) για να μην χτυπήσω κάποιον που πετάχτηκε τελευταία στιγμή μπροστά μου από το πουθενά και για να μην βρεθεί αυτός στο χώμα και εγώ στην φυλακή απλά έσκασα με φόρα πάνω σε μια κολώνα. Οπότε λίγο το πρησμένο γόνατο, λίγο το τρέξιμο με την δουλειά που μυαλό ότι την επόμενη ήταν τα γενέθλιά μου.

    Το Σάββατο βέβαια η Άννα έστειλε ένα μήνυμα του τύπου αν θα έκανα κάτι την Τρίτη και αν ήθελα να πάμε για ένα ντρινκ ελληνιστί για ένα ποτάκι(ανθρακούχο νερό πλέον πάνε τα ποτάκια). Όταν συναντηθήκαμε άρχισε να μου λέει ότι είχε σημειώσει τα γενέθλιά μου για τις 25 αλλά θυμόμουν ότι πέρσι τέτοια μέρα μου ᾽χε κάνει δώρο και καθόλου δεν τα είχε ξεχάσει κι απόμεινα να την κοιτώ σαν ούφο και σκεφτόμουν ῾῾εντάξει θα μπερδεύτηκε επέστρεψε στην δουλειά και θα έχει πολλά στο κεφάλι της ᾽᾽. Ούτε και με αυτό το γεγονός πήγε το μυαλό μου ότι κάτι είχε ετοιμαστεί και ότι αυτή η συνάντηση ήταν κάτι σαν τον Δούρειο 'Ιππο. Μου είπε κάτι του τύπου να περάσουμε από το Κουμπί να πάρει κάποια φυλλάδια και να καθόμασταν εκεί να πίναμε κάτι ἠ και κάπου αλλού.

   Φτάνοντας βλέπω λίγο κόσμο μέσα αλλά έλα που δεν βλέπω μακριά για να καταλάβω και απλά βλέπω την Γαλήνη να κάθεται στο πωλητήριο κοιτώντας προς τα έξω και σκέφτομαι τι σύμπτωση και αυτή εδώ ευκαιρία να τα πούμε. Μπαίνοντας βρέθηκα μπροστά σε μια τούρτα και σε κόσμο που με περίμενε για να μου ευχηθεί. Ξαφνικά έγινα πάλι μικρό παιδί. Δεν περίμενα πως τόσοι άνθρωποι κάθισαν και ασχολήθηκαν να μου γράψουν όμορφα λόγια,να μου φτιάξουν το δικό τους προσωπικό δωράκι εκτός από το κοινό που μου έκαναν όλοι μαζί και το πιο σημαντικό αφιέρωσαν τον χρὀνο τους για να είναι εκεί μαζί μου. Η αλήθεια είναι πως το να μου οργανώσουν πάρτυ έκπληξη είναι κάτι που δεν το ᾽χει ξανακάνει ποτέ κανείς για μένα.

     Σας ευχαριστώ πάρα πολύ (μέχρι τον ουρανό και πιο πάνω) μέσα από την καρδιά μου που με σκεφτήκατε αυτήν την ημέρα,που μου γράψατε όμορφα λόγια,που τα ετοιμάσατε όλα και ήσασταν εκεί. Σας ευχαριστώ που σας γνώρισα και που μέσα από την κοινή μας αγάπη για τις χειροτεχνίες και τις κατασκευές έκανα φίλες καινούργιες με πολλά ταλέντα και ενδιαφέροντα. Σας ευχαριστώ γιατί χωρίς να το ξέρετε υπήρξατε για μένα διέξοδος και σημαντικό στήριγμα σε δύσκολες στιγμές που περνούσα κατά καιρούς. Με κάνατε πολύ χαρούμενη σε μια εξαιρετικά δύσκολη και γεμάτη αλλαγές περίοδο της ζωἠς μου. Εὐχομαι να μπορέσω να ανταποδώσω έστω και στο ελάχιστο σε κάθε μια σας ξεχωριστά την τόση χαρά που μου δώσατε. Γι᾽αυτό αλλά και για πολλούς άλλους λόγους τα κορίτσια από τις χειροτεχνίες έχουν ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου τις αγαπώ πολύ και εύχομαι τα καλύτερα για αυτές.

Το κορίτσι του Ρίσκο.

  Πριν κάποια χρόνια όταν το αγαπητό φατσοβιβλίο ήταν στα φόρτε του την εποχή που ακούγαμε και καμιά καλή μουσική άρχισα να μιλάω με την φίλη μου την Μ. Κανονίσαμε να βρεθούμε για καφέ στα Εξάρχεια στο Ρίσκο και από την αρχή μου τριβέλιζε το μυαλό εκείνο το τραγουδάκι των Φατμέ που έλεγε: Πόσο την βρίσκω με αυτό το ρίσκο και πως με τυραννά που με ξαναγεννά που με ξαναγεννά αχ πως με τυραννά. Τότε ζούσα την δικιά μου παρακμή. Είχα βιώσει μια απώλεια που με είχε ρίξει στα τάρταρα, οι προσωπικές μου συναναστροφἐς ήταν όχι απλά καταστροφικές αλλά ολέθριες για την υγεία μου και δούλευα σε μια κωλοδουλειἀ που απλά ήθελα να τους το τινάξω το μαγαζί και να μην μείνει ούτε πετραδάκι. Οπότε η συνάντησή μας εκείνη την μέρα ήταν μια όαση μέσα στην έρημο της αυτοκαταστροφής που με επιτυχία διέσχιζα.

  Ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει το κορίτσι με το κόκκινο αμάξι που είχε εμφανιστεί να με μαζέψει μέσα στην βροχή από κάποιο σημείο κεντρικού δρόμου. Ήταν ευδιάθετη, χαμογελαστή (ακόμα και τα μάτια της χαμογελούσαν) δυναμική, με ωραία μακριά μαλλιά και φορούσε ένα μακρύ πράσινο μπουφάν που μέχρι σήμερα το θυμάμαι. Σίγουρα όχι σαν τα άλλα κορίτσια που είχα γνωρίσει ως τότε. Την παρατηρούσα καθώς πίναμε εκείνον τον καφέ την άκουγα να μιλάει αρκετά αλλά ευχάριστα,να γελάει, να καπνίζει να με ακούει αντίστοιχα και να με ρωτάει διάφορα.

  Και έτσι από το Ρἰσκο η μια συνάντηση έφερε την άλλη και φτάσαμε στο σήμερα. Πνεύμα ανήσυχο, δημιουργικό, ένας ευαίσθητος άνθρωπος, λίγο ανυπόμονη όταν ξυπνούσε το πρωἰ αλλά ήταν μέρος της γοητείας της και αυτό. Επίσης με μεγάλη έφεση στο να στήνει το τέλειο σκηνικό είτε αυτό ήταν το σπίτι της είτε η σκηνή της στο κάμπινγκ. Με αγάπη για την μουσική, τον χορό, τα ταξἰδια, την φύση. Το σπίτι με την αυλή ήταν τόσο όμορφο, μαγικὀ είχε τόσα ωραία πραγματάκια και όλα ένιωθα ότι είχαν μια ιστορία να σου πουν. Όλα γύρω της είχαν μια ροή. Είχε και έναν γάτο τον οποίο στην αρχή τον φοβόμουν αλλά με τα χρόνια τον αγάπησα και παίζει να είναι από τα κατοικίδια που του έχω μιλήσει τόσο που ούτε σε άνθρωπο δεν έχω μιλήσει έτσι.

  Όταν έφυγα για Θεσσαλονίκη είχα στεναχωρηθεί πολύ γιατί σκεφτόμουν ότι η απόσταση δεν θα βοηθούσε έκανα λάθος όμως. Κάθε φορά που κατέβαινα Αθήνα ή που ανέβαινε εκείνη Θεσσαλονίκη την έβλεπα να αλλάζει προς το καλύτερο. Την σκεφτόμουν πάντα σαν τον άνθρωπο που είχε ελπίδα στην καρδιά, που συνέβαλλε με τον τρόπο της ώστε να βγω από έναν φαύλο κύκλο και να συνεχίσω την ζωή μου, ως επιζών και ως θεραπευτή είτε με τα λόγια της είτε με τις πράξεις της.

   Αυτό το κείμενο είναι ένα μικρό δώρο για τα γενέθλιά της που είναι αύριο και ένας τρόπος να της πω ευχαριστώ για όλα. Της εύχομαι να έχει μια καλή ζωή με αγάπη, ομορφιά και ανθρώπους γύρω της. Πάντα θα θυμάμαι με αγάπη το ανέμελο κορίτσι του Ρίσκο και τι σήμαινε εκείνη η εποχή και για τις δυο μας αντίστοιχα (εεε καμάρι )

Πασχαλινή ανταλλαγή δώρων secret bunny 2016

 Ένα μεσημέρι καθώς έψαχνα διάφορα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε ένα παιχνίδι ανταλλαγής δώρων και μάλιστα πασχαλινής που διοργάνωσε η Zina από το Efzin creations  #secretbunny2016. Η χαρά ήταν διπλή γιατί πρώτον θα έφτιαχνα ένα πακέτο με διάφορα δωράκια μέσα και δεύτερον γιατί μπορούσα να δηλώσω συμμετοχή αφού είχα blog. Συμπλήρωσα την φόρμα συμμετοχής και περίμενα email για να μάθω το μυστικό μου κουνελάκι.

  Η κοπέλα από την οποία παρέλαβα το δικό μου πακετάκι δεν είναι άλλη από την Zina του Efzin creations την οποία παρακολουθὠ και διαβάζω και πάντα χαίρομαι να βλέπω τις πολύ όμορφες δημιουργίες της οι οποίες μου θυμίζουν ζαχαρωτά.Ήταν όλα υπέροχα,πολύχρωμα μου έφτιαξαν την διάθεση και το κέφι.

   Το πακετάκι τυλιγμένο με όμορφες κορδέλες.

  Τελαράκι με κεντημένο πασχαλινό αυγό και 2 υπέροχα ζευγάρια σκουλαρίκια με τα οποία ξετρελάθηκα.

   Σε ευχαριστώ πολύ Zina.

  Με την σειρά μου έστειλα το δικό μου πακέτο στην Μαρία από το mommyjammi. Μια κοπέλα πραγματικά πολύ δραστήρια και δημιουργική θα το διαπιστώσετε και από το μπλογκ της. Στα προαπαιτούμενα έγραφε για ένα χειροποίητο δώρο αλλά από την μια το ότι αγχώθηκα λίγο το τι θα της αρέσει και από την άλλη το ότι δεν μπορούσα να αποφασίσω τι τελικά να στείλω κατέληξα να κάνω ένα μεγάλο δώρο.

  Έφτιαξα μια θήκη για βελόνες αφού πρὠτα είχα δει το σχετικό ποστ της in my closet

  Έναν σελιδοδείκτη με λαστιχάκι μαλλιών,κουμπί και κορδέλα.

Κρεμαστὀ για το λαιμό από δερματίνη και ημιπολύτιμες πέτρες.

  Χειροποίητη κάρτα λουλούδι με κουμπί.Υπήρχε και ένα σακουλάκι με λιχουδιές αλλά και ένα σακουλάκι για την κόρη της Μαρίας τα οποία από την βιασύνη μου ξέχασα να φωτογραφίσω.

Χάρηκα πάρα πολύ με την όλη διαδικασία και ελπίζω να επαναληφθεί και τον επόμενο χρόνο!

Κουνελάκια με pom pom-Workshop για καλό σκοπό!

  Το προηγούμενο Σάββατο η Άννα έκανε ένα ακόμα κάλεσμα στην γνωστή κουζίνα ώστε να φτιάξουμε λαγουδάκια από πομ πομ για να δοθούν στην φιλόπτωχο αδελφὀτητα ''Περἰθαλψη'' στην Κατερἰνη για το πασχαλινό bazaar τους.

Αυτήν την φορά έγινε και το εξής παράδοξο να το πω; παράλογο και να κάνω ερώτηση στον εαυτό μου; αλλά εννοείται ευχάριστο. Κάπως μεταξύ μας ασυναίσθητα αποφασἰσαμε και ο μπουφές ως εκ θαύματος είχε περισσότερα αλμυρά απ᾽ ὀτι γλυκά. Βέβαια για κάποιον μυστήριο λόγο που δεν θυμάμαι (μάλλον θα μουν συγκεντρωμένη πάνω από κάποιο κουτάκι με αλμυρά) φωτογραφία του μπουφέ δεν υπάρχει.

  Η διαδικασία ήταν απλή στο να κατασκευαστεί το εξάρτημα που θα μας έδινε τα πολυπόθητα πομ πομ (φούντες) αλλά ήταν λίγο της υπομονής εώς ότου φτιαχτεί η πρώτη μπάλα από μαλλάκι γιατί λίγο τα γέλια,λίγο ο μπουφές λίγο τα λόγια του παπά που λέει και η παροιμία έφτανε  για να αποσυντονιστείς. Οπότε αν αποφασίσετε και εσείς να το επιχειρήσετε σπίτι σας διαβάζοντας όλες τις σχετικές οδηγίες στο ποστ της In my closet  να είστε σίγουροι ότι θα ᾽χετε καλή παρέα,υπομονή,πολλά μαλλάκια,μουσική ίσως και διάφορα φαγώσιμα και φυσικά καλή διάθεση.

  Πέρασα όμορφα,γέλασα πολύ,χάρηκα που γνώρισα τα δυο καινούργια κορίτσια την Λένα και την Ιωάννα γιατί είχαμε και καινούργιες αφίξεις βεβαίως βεβαίως, που είδα τα υπόλοιπα κορίτσια μιας και είχαμε λίγο καιρό να τα πούμε από κοντά,που κατάφερα να φτιάξω ένα λαγουδάκι με βοήθεια βέβαια από την Λίνα  και την Μαρία η οποία νομίζω κατέκτησε τον τίτλο του πομπομπαρασκευαστἠ(we love you Μαρία).

Όλες αυτἐς οι συναντήσεις στην τόσο φιλόξενη κουζίνα της Άννας μου θυμίζουν το πως μαζευόμασταν και εμείς στην κουζίνα του δικού μου σπιτιού. Η γιαγιά μου καθόταν στη ραπτομηχανή,η μαμά μου και η θεία μου πάντα ή κάτι θα μαγείρευαν ή θα καθάριζαν χόρτα που είχαν μαζέψει από την προηγούμενη μέρα και εγώ ή θα χάζευα την γιαγιά που γάζωνε γρήγορα ή  απλά περίμενα πότε θα ψήλωνα για να φτάνω και να κάθομαι κανονικά ᾽᾽όπως οι μεγάλοι᾽᾽ γύρω από το τραπέζι της δικής μας κουζίνας!

Μέχρι την επόμενη συνάντηση καλές δημιουργίες!!

Περιήγηση σε δημιουργούς χειροποίητων ενδυμάτων,υποδημάτων,κοσμημάτων και αξεσουάρ στην Θεσσαλονίκη από την ομάδα Handpeak.

  Σάββατο πρωί και τι καλύτερο από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης! Το κάνω συχνά όταν θέλω να σκεφτώ,να εμπνευστώ ή απλά να χαθώ περπατώντας στο Καπάνι,στα στενά γύρω από την πλατεία Άθωνος,στην οδό Φράγκων ή στους δρόμους γύρω από την Αρχαία Αγορά.

  Τον Οκτώβριο που μας πέρασε γνώρισα τους Handpeak  δηλαδή τον Σπύρο Τσαφαρά και τον Πάνο Ρεμούνδο στα πλαίσια κάποιων δωρεάν περιηγήσεων που είχαν οργανώσει σε συνεργασία με το Κουμπί. Την βρήκα καταπληκτική και πολύ έξυπνη την ιδέα τους να διοργανώσουν περιηγήσεις στην πόλη με επίκεντρο όπως και οι ίδιοι λένε τους δημιουργούς και να μπορεί να δει κάποιος από κοντά τους χώρους εργασίας αλλά κυρίως δημιουργίας αυτών των ανθρώπων.

  Έτσι λοιπόν το Σάββατο που μας πέρασε αφού είχε προηγηθεί μια αναβολή λόγω του ότι είχα κρυώσει πήγαμε μαζί με την Ελεάννα στην περιήγηση που οι Handpeak ονόμασαν:Η Θεσσαλονίκη είναι της...μόδας!

   Το ραντεβού ήταν για τις 11:00 το πρωί Εγνατίας με Αντιγονιδών. Εἰχα μεγάλη αγωνία να δω ποιους δημιουργούς θα γνωρίζαμε και κυρίως είχα μεγάλη λαχτάρα να δω τα εργαστήριά τους.

   Η βόλτα ξεκίνησε και η πρὠτη στάση ήταν στην οδό Πτολεμαίων σε μια αποθήκη κουμπιών. Αρχικά δεν κατάλαβα τι ακριβώς θα βλέπαμε αλλά όταν μπήκαμε στο μαγαζί φτάσαμε στο βάθος και ανεβήκαμε την σκάλα εκεί ανακαλύψαμε ένα εργαστήριο αλλά και εκθετήριο που δεν φαντάζεσαι ότι υπάρχει πάνω από μια αποθήκη κουμπιών. Εκεί μας υποδέχτηκε η Rachil Andreadou η δημιουργός των κοσμημάτων από κουμπιά . Μας μίλησε για το πως από την οικογενειακή επιχείρηση πέρασε στην δημιουργία κοσμημάτων. Εκτός από τα κουμπιά που χαρακτηρίζουν την δουλειά της χρησιμοποιεί και άλλα υλικά όπως: ύφασμα,χαρτί,σχοινιά. Χαζέψαμε αρκετή ὠρα και λίγο πριν φύγουμε μας έδωσε και μια πολύ ωραία κάρτα που και από εκεἰ φυσικά δεν έλειπε το αγαπημένο της στοιχείο το κουμπί.

  Επόμενος χώρος στην οδό Αντιγονιδών 8 και στο κατάστημα-εργαστήριο με δερμάτινα σανδάλια και τσάντες Rombas  . Εκεί μας υποδέχτηκαν η Νάνσυ, ο Γιάννης και ο Στέλιος. Το μαγαζί εξωτερικά μου θύμισε πολύ τα μαγαζιά με σανδάλια στο Μοναστηράκι και πραγματικά χάρηκα που υπάρχει κάτι αντίστοιχο και εδώ και μάλλον είναι το μοναδικό γιατί αν κάτι πραγματικά αγαπώ είναι τα σανδάλια. Είναι μια μικρή επιχείρηση η οποία σχεδιἀζει, κόβει, παράγει  δερμάτινες τσάντες,σανδάλια,καπνοθήκες κ.ά. χρησιμοποιώντας ελληνικά δέρματα τα οποία προμηθεύεται από την Κρήτη. Αν έχετε σανδάλια τα οποία χρειάζονται κάποια ανανἐωση ή αν θέλετε να πάρετε ένα καινούργιο ζευγάρι αξίζει να τους επισκεφθείτε.

  Περπατώντας φτάνουμε στο νούμερο 45 της Εγνατίας και εκεἰ βρίσκουμε το Bord de L' eau design factory και τον άνθρωπο πίσω από αυτό τον Γιάννη Γουναρίδη. Τριγύρω υπάρχουν διάφορες συλλογές κοσμημἀτων αλλά και άλλων αντικειμένων που έχουν να κάνουν ως επί το πλείστον με το design. Eclipse, Animalism, Acme, Mati τα ονόματα αυτών και δεν ξέρεις τι να πρωτοκοιτάξεις. Δαχτυλίδια,σκουλαρίκια αλλά και το μάτι που μπορείς να το βρεις σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και μεγεθών. Ακούμε πληροφορίες για τις συλλογές και πως ο ίδιος ξεκίνησε να ασχολείται με το κόσμημα,για την μικρή γειτονιά που υπάρχει μέσα στην στοά. Σιγά σιγά ανεβαίνουμε στο εργαστήριο όπου εκεί μας δίνει πληροφορίες πιο συγκεκριμένες για την φύση της δουλειάς,το πως μπορείς να δώσεις σχήμα σε ένα δαχτυλίδι και πως γίνεται η οξείδωση. Τα αγαπώ τα εργαστήρια με όλα αυτά τα εργαλεία τους πάγκους, τα σημειώματα στους τοίχους,τα λερωμένα πατώματα νομίζω ότι αν μπορούσα θα ζούσα μέσα σε ένα εργαστήριο και ας ήταν για πάντα.

  Φεύγουμε από την Εγνατία και πηγαίνουμε στην Βενιζέλου στο νούμερο 53. Εκεί βρίσκουμε το tai.mo άλλη μια οικογενειακή επιχείρηση η οποία ασχολείται με το γυναικείο ένδυμα αλλά με μια πιο σύγχρονη οπτική. Ρούχα μοναδικά τα οποία κατασκευάζονται εξολοκλήρου από τις δυο δημιουργούς την Ελένη Ρουκέτα και την μητέρα της. Μια γραφίστρια και μια μοντελίστ ενώθηκαν και το αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από καταπληκτικό. Στα άμεσα σχέδιά τους όπως μας είπαν είναι η δημιουργία κοσμημάτων από ξύλο αλλά και η εκτύπωση υφασμάτων. Αν είστε στην αναζήτηση ρούχων με προσωπικότητα και χαρακτήρα τότε σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη στο tai.mo .

   Οι πρώτες σταγόνες έχουν αρχίσει να πέφτουν και εμείς πάμε στην οδό Φιλίππου όπου σε ένα παλιό νεοκλασικό στεγάζεται το ατελιέ της Ελένης Χασιώτη η οποία ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη και έχει δικό της οίκο μόδας απὀ το 1994. Μπαἰνοντας στο ατελιέ πραγματικά νομίζεις ότι έχεις περάσει σε άλλη εποχή. Τα ρούχα που θα βρεις εδώ είναι ρετρό με αναφορἐς στις δεκαετίες του 1930 και του 1940 καλοραμμένα και χωρίς να ακολουθούν τις τάσεις της μόδας. Όπως μας είπε χρησιμοποιεί φυσικά υφάσματα όπως λινό,μετάξι,μαλλί και βαμβάκι τα οποία προμηθεύεται από την Θεσσαλονίκη. Σκέφτομαι ότι το ατελιέ μοιάζει με ένα τεράστιο κουκλόσπιτο ή σαν σκηνικό από κάποια θεατρική παράσταση ενώ παράλληλα χαζεύω ένα ψάθινο καλάθι που είναι τοποθετημένο στην άκρη του πάγκου και έχει μέσα όλα τα απαραίτητα εργαλεία ραψίματος. Αν κάπου μέσα σου κρύβεται μια Βίβιαν Λι και μια Άβα Γκάρντνερ τότε δεν έχεις παρά να επισκεφτείς το ατελιέ της Ελένης Χασιώτη.

   

   Συνεχίζουμε την βόλτα μας και φτάνουμε στην Κίρκη ένα μαγαζί κοσμημάτων στην οδό Παπαμάρκου το οποίο βρίσκεται στον ίδιο χώρο με το εργαστήρι γραφιστικής Slab. Η  Σταυρούλα Οικονόμου αυτοδίδακτη αλλά με σπουδές στην πορεἰα φτιάχνει κοσμήματα από ασήμι,πολύτιμους λίθους,μετάξι αλλά και τσάντες. Οι δημιουργίες της έχουν το στοιχείο του παραμυθιού,μιας μικρής ιστορίας,του μαγικού.

    Τελευταία στάση στην οδό Αλεξάνδρου Σβώλου και στο κατάστημα Sinkleta . Η Ιουλία μας υποδέχτηκε στον χώρο της και μας έδειξε πως το μαλλί μερινός γίνεται φέλτ.Είδαμε εντυπωσιακά κοσμήματα λουλούδια,καρφίτσες,δαχτυλίδια,τσάντες ακόμα και ολόκληρο ρούχο. Η ίδια ασχολήθηκε με το αντικείμενο λόγω της μητέρας της και όπως μας είπε κόλλησε το μικρόβιο για τα καλά.Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό αλλά απαιτούνται πολλές ώρες δουλειάς. Αν θέλετε να δείτε όμορφα λουλούδια να ανθίζουν μέσα στον χειμώνα να επισκεφθείτε την Ιουλία στην Sinkleta.

    

  Μου άρεσε πολύ η εμπειρία της ξενάγησης στην πόλη που μένω και σίγουρα θα πάρω μέρος σε κάποια άλλη μελλοντικά. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία αν θέλεις να γνωρίσεις το μέρος που ζεις καλύτερα αλλά και να δεις από κοντά το δημιουργικό δυναμικό της,να μπεις στα εργαστήριά τους,να εμπνευστείς και στην τελική να χαρείς!