Μια κούκλα μα τι κούκλα!

  Η επιθυμία να φτιάξω μια κούκλα με βασανίζει εδώ και πολύ καιρό μην σου πω χρόνια.Κάνοντας μια βόλτα στο ιντερνετ είδα πολλά πατρόν,τύπους όλες τους τόσο όμορφες τα ρούχα, τα μαλλιά, η ἐκφραση του προσώπου.
 Από μικρή ήθελα διακαώς μια κούκλα αλλά ποτέ δεν εἰχα μια όπως την φανταζόμουν κάτι δεν μου άρεσε για αυτό και ποτέ δεν έπαιζα με κούκλες. Εκτός από μια περίοδο μόνο που θυμάμαι που μια από τις αδερφές του μπαμπά μου μου είχε κάνει δώρο μια μαζί με ένα σετ έπιπλα. Επειδή βαριόμουν να την βλέπω συνέχεια με τα ίδια ρούχα είχα κολλήσει και της είχα φτιάξει διάφορα ρουχαλάκια τι κρίμα που δεν τα κράτησα μου άρεσαν πολύ. Μάζευε η γιαγιά μου διάφορα ρετάλια για να φτιάξει τις ποδιές και τις πετσέτες κουζίνας της χρονιάς και ότι έμενε το έπαιρνα και το έφτιαχνα ντε πιες για την κούκλα!

  Τον Οκτώβρη που μας πέρασε τις είδα πάλι στο Κουμπί  όμορφες είχαν βάλει όλες τα καλά τους γιατί οι μαθήτριες του τμήματος πάνινης κούκλας τις ετοίμαζαν για την έκθεση που θα γινόταν και πάλι εντυπωσιάστηκα από τις λεπτομέρειες,τα υφάσματα και την φαντασία των κοριτσιών που τις έφτιαξαν και πάλι σκεφτόμουν πως θέλω κι εγώ την δικιά μου. Έχουμε και φωτογραφίες τι νομίζατε έτσι θα σας άφηνα.

 Και έρχεται ο Φεβρουάριος και βγαίνει το καινούργιο πρόγραμμα του Κουμπιού και βλέπω Doll express. Δεν το σκέφτηκα καν δήλωσα συμμετοχή και περίμενα με αγωνία να έρθει η μέρα. Η Ανθή μας εξήγησε βήμα-βήμα την διαδικασία και μας βοήθησε όπου ήταν απαραίτητο. Ότι και να σας περιγράψω είναι λίγο. Χἀρηκα τόσο πολύ με την όλη διαδικασία με το να φτιάξω το πατρόν,να ράψω το σώμα,να βάλω το γέμισμα,να ράψω τα πόδια και τα χέρια,να σχεδιάσω και να κόψω τα ρούχα της,να φτιάξω τα μαλλιά της και τέλος το πρὀσωπό της. 

 Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που μόλις έμαθα ότι υπάρχει θέση για την μπαλαρίνα (μεγάλο πρὀτζεκτ) που ξεκινάει αυτήν την Πέμπτη στο Κουμπί δήλωσα συμμετοχή και αυτή την στιγμή που σας γράφω απλά καίγομαι στο ιντερνετ με το να ζαχαρώνω υφάσματα,κουμπάκια,κορδέλες και και και δεν συμμαζεύεται.

 Αυτές είναι κάποιες από τις κούκλες που δημιούργησαν τα κορίτσια:

 Και αυτή είναι η δική μου που πολύ την αγαπώ:

 Αν θέλετε να κάνετε μια δοκιμή πριν καταπιαστείτε με ένα μεγαλύτερο πρότζεκτ όπως η Tilda αυτές οι γλυκύτατες κούκλες είναι ιδανικές για να ξεκινήσετε.

Ψωμί από σπίτι.

  Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν πολύ συχνά την γιαγιά μου και το ζυμωτό ψωμί που μας έφτιαχνε στον ξυλόφουρνο που υπήρχε στο πατρικό μου σπίτι. Για εμάς τα παιδιά ζύμωνε τα πιο μικρά ψωμάκια τις λαγανίτσες.
  Όποτε λοιπόν ήταν η μέρα του ζυμώματος έπιανε προζύμι το έβαζε σε ένα μεγάλο μπολ αποβραδίς το τύλιγε με μια μάλλινη κουβέρτα και το περίμενε να φουσκώσει μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Είχε μια μεγάλη ξύλινη σκάφη ειδικά μόνο για να ζυμώνει έπαιρνε όσο από το προζύμι χρειαζόταν,κοσκίνιζε το αλεύρι και ξεκινούσε. Αυτή η διαδικασία μου φάνταζε τότε τόσο μαγική, η γιαγιά πάλευε εκεί με την ζύμη και έβαζα και εγώ τα χέρια μου μέσα όποτε έβρισκα ευκαιρία. Μου άρεσε τόσο πολύ που κολλούσαν μέσα στο ζυμάρι και για να τα βγάλω έβαζα όλη μου την δύναμη.
  Μετά είχε σειρά η πινακωτή (ξὐλινη σκάφη με χωρίσματα όπου τοποθετούνται τα ζυμωμένα ψωμιά πριν φουρνιστούν) μέσα στην οποία έβαζε το ψωμί αφού πρώτα είχε στρώσει καθαρές βαμβακερές πετσέτες καλά αλευρωμένες τις οποίες δίπλωνε πάνω από τα ψωμιά,έριχνε πάλι την κουβέρτα και τα περίμενε να φουσκώσουν.
  Έπειτα έκαιγε ξύλα στο φούρνο περίμενε να πυρώσει και έριχνε μέσα τα ψωμάκια με ένα ξύλινο φτυάρι και εμείς περιμέναμε όλο αγωνία και χαρά για να βγουν οι λαγανίτσες μας.
   Έτσι λοιπόν αυτό το σαββατοκύριακο είπα να φτιάξω πάλι ψωμί και να θυμηθώ το πόσο ωραία διαδικασία είναι. Επίσης το γεγονός ότι πλέον δεν βρίσκω ψωμί αληθινό σε κανέναν από τους φούρνους που πηγαίνω κατά καιρούς ήταν ένας παραπάνω λόγος. Βρήκα την συνταγή για σπιτικό ψωμί στο site της αγαπημένης Angelinas Kalogeropoulou και ξεκίνησα. Καλή επιτυχία!!